कविता : “मेरा दारी”
पन्ध्र वर्षकै उमेरदेखि अनुहारमै टाँसिएका
सुख अनि दु:खमा संगी बनी गाँसिएका
मेरा जीउका पौष्टिक पदार्थ खाएर
अलि अलि भएको बोसो आफैंतिर लाएर
सुन्दरता वा कुरुपता जे जस्तो गराएका भए पनि
तीन सय साठी घण्टा मेरो सुख दु:खका साथी र साक्षी बनेका
ए मेरा तील चामले दारीका रौंहरू!
तिम्रो र मेरो यो नटुँगिने नाता त बाँकी नै छ नि
तैपनि अहिलेको यो यात्राबाट विश्राम लिने बेला भएको छ।
विदाइका हात हल्लाउँदै
अब आफ्नो भविष्यको रेखा आफैले कोर्दै
अनन्त यात्रामा जाऊ ल!
दिन पछि रात आउने, रातपछि दिन
तिम्रो मिठो यादले छोड्ने छैन एक छिन
बिहान काटे बेलुकी नै तीखा ठोसा पलाउने
भोलिपल्ट नकाटे त रुपरंग नै गलाउने
यस्तो बैगुन बोकेर पनि तिम्रा आफ्नै गुन पनि त थिए नि!
तिम्रा आफ्नै पीडा दबाएर गालाभरि टाँसिइरह्यौ
कसैलाई दार्शनिक त कसैलाई वैरागी बनायौ
कसैलाई लेखक बनायौ त कसैलाई कवि बनायौ
मस्त भोगीलाई समेत घरबार छोडी हिँड्ने जोगी बनायौ।
वाध्यता त तिम्रा पनि थिए होलान् नि बग्रेल्ति
जुवाको खालमा हारे पनि, अकालमै प्रेम मारे पनि,
धेरै जाँड खाए पनि, खाने माड नभए पनि,
कसैको जीउमा सन्चो नभए पनि,
काट्न अल्छी लागे पनि
आत्मीयता साँचेर हलक्क बढिदिनुपर्ने
मित्रता गाँसेर खिसिक्क हाँसिदिनुपर्ने
मान्छेले पनि कम्ता मायाँ गर्ने होइनन् नि तिमीलाई
“फ्रेन्च कट” मा सजाएनन् कि?
“लेनिन कट” मा कटाएनन् कि?
हुँदा हुँदा दारी ग्याङ नै खोलेर
सामाजिक अभियानमै पो लगाएननन् कि?
हुनत तिमी अलि बैगुनी नै हौ के!
माया गर्न खोज्दा मायालुकै गाला च्वास्स घोचिदियौ अरे
गाला मुसार्न खोज्दा हातमा बिझाइदियौ अरे।
कमसेकम त्यति सम्म त नगरिदिया भे’नि हुन्थ्यो कि?
अनि फेरि,
फूले पनि एकैचोटि काँस झैं फूले नि हुने नि
बढे पनि मंसीरको धान झैं झुले नि हुने नि।
तील चामल मिसाएझैं छिर्केमिर्के बनिदिन्छौ
मेलामा नमिलेका गोरूजस्ता,
पाखामा उम्रेका बाँसका ठोसाजस्ता
कोही यता फर्काउँछौ,
कोही उता मर्काउँछौ।
अलि अलि भएको रूप पनि
२ वर्षकी मेरी छोरीले कलम भेट्ने बित्तिकै
सादा कागतमा जथाभावी कोरेजस्तै
क्यार्र क्यार्र केरिदिन्छौ,
यो ज्यानलाई जवानीमै बुढौलीले घेरिदिन्छौ।
जसो भए पनि ए मेरा दारी!
आफूसँगै मेरो बुढौलीलाई लिएर जाऊ
महामारी कोरोनाको दोहोलो काढेर जाऊ।
सबैलाई जवानीको रुप दिएर जाऊ।
– अरुण सेढाइ
साभार : स्वास्थ्यखबर डट कम
कविता : “मेरा दारी”
पन्ध्र वर्षकै उमेरदेखि अनुहारमै टाँसिएका
सुख अनि दु:खमा संगी बनी गाँसिएका
मेरा जीउका पौष्टिक पदार्थ खाएर
अलि अलि भएको बोसो आफैंतिर लाएर
सुन्दरता वा कुरुपता जे जस्तो गराएका भए पनि
तीन सय साठी घण्टा मेरो सुख दु:खका साथी र साक्षी बनेका
ए मेरा तील चामले दारीका रौंहरू!
तिम्रो र मेरो यो नटुँगिने नाता त बाँकी नै छ नि
तैपनि अहिलेको यो यात्राबाट विश्राम लिने बेला भएको छ।
विदाइका हात हल्लाउँदै
अब आफ्नो भविष्यको रेखा आफैले कोर्दै
अनन्त यात्रामा जाऊ ल!
दिन पछि रात आउने, रातपछि दिन
तिम्रो मिठो यादले छोड्ने छैन एक छिन
बिहान काटे बेलुकी नै तीखा ठोसा पलाउने
भोलिपल्ट नकाटे त रुपरंग नै गलाउने
यस्तो बैगुन बोकेर पनि तिम्रा आफ्नै गुन पनि त थिए नि!
तिम्रा आफ्नै पीडा दबाएर गालाभरि टाँसिइरह्यौ
कसैलाई दार्शनिक त कसैलाई वैरागी बनायौ
कसैलाई लेखक बनायौ त कसैलाई कवि बनायौ
मस्त भोगीलाई समेत घरबार छोडी हिँड्ने जोगी बनायौ।
वाध्यता त तिम्रा पनि थिए होलान् नि बग्रेल्ति
जुवाको खालमा हारे पनि, अकालमै प्रेम मारे पनि,
धेरै जाँड खाए पनि, खाने माड नभए पनि,
कसैको जीउमा सन्चो नभए पनि,
काट्न अल्छी लागे पनि
आत्मीयता साँचेर हलक्क बढिदिनुपर्ने
मित्रता गाँसेर खिसिक्क हाँसिदिनुपर्ने
मान्छेले पनि कम्ता मायाँ गर्ने होइनन् नि तिमीलाई
“फ्रेन्च कट” मा सजाएनन् कि?
“लेनिन कट” मा कटाएनन् कि?
हुँदा हुँदा दारी ग्याङ नै खोलेर
सामाजिक अभियानमै पो लगाएननन् कि?
हुनत तिमी अलि बैगुनी नै हौ के!
माया गर्न खोज्दा मायालुकै गाला च्वास्स घोचिदियौ अरे
गाला मुसार्न खोज्दा हातमा बिझाइदियौ अरे।
कमसेकम त्यति सम्म त नगरिदिया भे’नि हुन्थ्यो कि?
अनि फेरि,
फूले पनि एकैचोटि काँस झैं फूले नि हुने नि
बढे पनि मंसीरको धान झैं झुले नि हुने नि।
तील चामल मिसाएझैं छिर्केमिर्के बनिदिन्छौ
मेलामा नमिलेका गोरूजस्ता,
पाखामा उम्रेका बाँसका ठोसाजस्ता
कोही यता फर्काउँछौ,
कोही उता मर्काउँछौ।
अलि अलि भएको रूप पनि
२ वर्षकी मेरी छोरीले कलम भेट्ने बित्तिकै
सादा कागतमा जथाभावी कोरेजस्तै
क्यार्र क्यार्र केरिदिन्छौ,
यो ज्यानलाई जवानीमै बुढौलीले घेरिदिन्छौ।
जसो भए पनि ए मेरा दारी!
आफूसँगै मेरो बुढौलीलाई लिएर जाऊ
महामारी कोरोनाको दोहोलो काढेर जाऊ।
सबैलाई जवानीको रुप दिएर जाऊ।
– अरुण सेढाइ
साभार : स्वास्थ्यखबर डट कम
More Articles
आमा प्रति समर्पित –
आमाको व्याख्या गर्न लाखौं शब्द कोरे पनि आमा शब्द आफैंमा सम्पन्न छ अर्थात परिपूर्ण छ।आमाको गरिमा जिवन्त छ। आमाको सम्मानका लागि जति शब्द कोरिए पनि आमा शब्दका अगाडी ति सवै शब्द फिक्का हुन्छन्। भन्ने जान्दा जान्दै पनि केही शब्द कोर्ने दुस्साहस गर्दै छु।हरेक बर्ष वैशाख कृष्णपक्षको औँसी तिथिलाइ हिन्दू संस्कृतिमा आमाको मुख हेर्ने दिनका रूपमा मनाउने गरिन्छ।
बसन्तको दारी साहित्य
मेरो नाम बसन्त अधिकारी । उमेर ४२ बर्ष । स्थायी बसोबास, बिराटनगर ।आनन्द हरेक मानिसको सबैभन्दा ठूलो खोजी हो । यो आनन्दका लागि कोही संगीतमा जीवन खोज्छन्, कोही गायनमा, कोही कलामा र कोही साहित्यमा ।म भने दाह्रीमा आफ्नो आनन्द खोज्ने गर्दछु । म १६ वर्षको हुँदादेखि मेरा दाह्री जुँगा पलाउन थालेका हुन् तर २० वर्षको उमेरदेखि मैले यस भित्रको कला देख्न थालेको हुँ ।
विवाह र दारी मनाेभावना
दारी पाल्ने रहर यस्ताे भयाे कि दारी नआएको गालामा ब्लेड पनि लगाईयाे । उमेरसङै बिस्तारै गाला भरी झपक्कै दारी पलाए । किन किन जस्ले जे भनेपनि दारी काट्न मनै गर्दैनथ्याे । कति भनाई सहे कति... घरमा त बेला बेलामा भन्थे नै, आफन्तले भेट्नै नहुने.. किन पाल्या याे दारी? कति लामाे दारी याे हाे ? किन पाल्या बाबु ?
लकडाउन डायरी: तलाउ जस्तो जिन्दगी कहिले बग्ला!
विश्वका २ सयभन्दा बढी देश आज कोरोना भाईरसको त्राससँगै लकडाउनमा छन् । करोडौं संख्यामा मान्छे आफ्नो घरभित्रै बस्नु परेको छ अनि यो बाध्यता पनि हो। लकडाउन बाहेक अरु कुनै विकल्प नै छैन यो रोगसँग लड्नका लागि । बस छ त केबल घरभित्रै सुरक्षित बस्ने उपाय। आँखाले देख्न नसकिने यो जीवाणुसँग संसार थर्कमान भएको छ । मुसासरी मानव प्राणी दुला दुलामा लुक्न विवश छ।
“आमा प्रति समर्पित” – To All The Mothers
आमाको व्याख्या गर्न लाखौं शब्द कोरे पनि आमा शब्द आफैंमा सम्पन्न छ अर्थात परिपूर्ण छ।आमाको गरिमा जिवन्त छ। आमाको सम्मानका लागि जति शब्द कोरिए पनि आमा शब्दका अगाडी ति सवै शब्द फिक्का हुन्छन्। भन्ने जान्दा जान्दै पनि केही शब्द कोर्ने दुस्साहस गर्दै छु।हरेक बर्ष वैशाख कृष्णपक्षको औँसी तिथिलाइ हिन्दू संस्कृतिमा आमाको मुख हेर्ने दिनका रूपमा मनाउने गरिन्छ।
आमा भन्नुहुन्छ : “कहिल्यै हार नखानु” | Mother says: “Never give up.”
२०२६ साल भाद्र २६ गते जन्मिएर आज ३ सन्तानकी आमा हुन सफल मेरी प्यारी आमालाई सर्बप्रथम त हार्दिक बधाई । संस्कृतमा माता शब्द अत्यन्त निकै सम्मानका साथ प्रयोग गरिन्छ । कतै लडियो वा ठक्कर लाग्यो भने हाम्रो मुखबाट सर्बप्रथम ऐया आमा भन्ने वाक्यांश निस्किहाल्छ । कुनै अप्ठ्यारो परिस्थिति आईलाग्यो भने पनि हाम्रो मुखबाट आमा शब्द नै निस्किहाल्छ ।